Γενικό πλαίσιο
Το εργαστήριο της Ψηφιακής Σκηνογραφίας αποτελεί ένα ανοιχτό περιβάλλον για διεπιστημονική διερεύνηση στους τομείς των παραστατικών τεχνών, της τεχνολογίας και της κοινωνίας. Το μάθημα τονίζει την συσχέτιση και την συνέχεια των φυσικών και των εικονικών χώρων σε σχέσεις με τις παραστατικές τέχνες (θέατρο, μουσική, χορός) ενώ ενθαρρύνει την ερευνητική εργασία προς μια σύγχρονη οπτική κάλυψη αντίστοιχων έργων. Παράλληλα καλλιεργεί την αντιληπτική σαφήνεια, τις τεχνολογικές δεξιότητες και τις δημιουργικές ιδέες των σπουδαστών.
Περιεχόμενο μαθήματος
Το μάθημα καλύπτει τους ακόλουθους τομείς:
New Technology on Stage: Ερευνά τα Νέα Μέσα ως βασικά εργαλεία διατύπωσης των Ψηφιακών Σκηνικών Περιβαλλόντων.
Computer Aided Scenography: Παρουσιάζει οπτικοακουστικές πειραματικές εφαρμογές, κατασκευασμένες με τα εργαλεία του υπολογιστή σε γραφικό σχεδιασμό που εμπλέκει η Ψηφιακή Σκηνογραφία στο επίπεδο μιας αισθητικής κριτικής, ερευνώντας μικρής διάρκειας οπτικοακουστικά μοντέλα και εγκαταστάσεις του είδους.
Expanded Scenography: Ερευνά πιο πολύπλοκες τεχνικές, οι οποίες, ενσωματώνουν την αλληλεπίδραση, επιτρέποντας στις προβολές να χειραγωγούνται ζωντανά στη σκηνή από τους ερμηνευτές. Ακόμα πιο πολύπλοκες προσεγγίσεις περιλαμβάνουν ερωτήσεις όπως: Πώς θα αντιδρούσε ο θεατής αν έβλεπε την χρήση διαδικτύου σε ένα έργο; Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε πολύπλοκη συναισθηματική διάθεση χρησιμοποιώντας νέες τεχνολογίες που δεν έχει δει ποτέ στη σκηνή πριν;
Σε κάθε μάθημα ασχολούμαστε με τη σχετική θεωρία της Ψηφιακής Σκηνογραφίας, η οποία, στοχεύει στην διεύρυνση της αντίληψης του ψηφιακού πολιτισμού και στη κριτική ανάλυση των projects που δημιουργούνται στο εργαστήριο.
Σκοποί και στόχοι
Ο σκοπός του μαθήματος απαντάει στο ερωτήματα:
1. Πως μπορούμε να αποκαλύψουμε τις δυνατότητες ενός χώρου χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα να αποτελέσει ένα πεδίο όπου μια αφήγηση θα συνθέσει μια ιστορία?
2. Πως ερευνούμε τις διαδικασίες και τις εμπειρίες των διαδραστικών μέσων ώστε να αποτελέσουν ένα μέσο δημιουργίας θεατρικών παραγωγών που θα απευθύνονται στο κοινό με τρόπους συμβατούς με την ταχέως μεταβαλλόμενη κουλτούρα μας?
3. Με ποιες νέες θεωρητικές αντιλήψεις και μοντέλα χρειάζεται να ασχοληθούμε σχετικά με την νέα διαμορφούμενη ψηφιακή κουλτούρα;
Μαθησιακά αποτελέσματα
Οι φοιτητές αποκτούν ένα βαθμό οικειότητας με τις έννοιες, και μεθόδους της Ψηφιακής Σκηνογραφίας.
– Κατανοούν την σύνθετη σχέση μεταξύ παραστατικής πράξης και Ψηφιακού Περιβάλλοντος.
– Εξοικειώνονται με τη έρευνα στο πεδίο της Ψηφιακής Σκηνογραφίας.
– Διευρύνουν την ψηφιακή αισθητική τους αντίληψη και παράλληλα καλούνται να αρθρώσουν εικαστικό λόγο.
– Εισάγονται στους χειρισμούς των Νέων Μέσων και των σχετικών με αυτούς προγραμμάτων. Προσαρμογή στο ψηφιακό επίπεδο απόδοσης περιβαλλόντων.
– Αναζήτηση, ανάλυση και σύνθεση δεδομένων και πληροφοριών, με τη χρήση και των απαραίτητων τεχνολογιών. Το εργαστήριο αναφέρεται και εμβαθύνει σε projects από τις περιοχές των Digital Scenography και Multimedia (Πολυμέσων).
– Λήψη αποφάσεων.
– Ατομικές και ομαδικές εργασίες.
– Διεπιστημονική διερεύνηση στους τομείς της τέχνης, της τεχνολογίας και της κοινωνίας.
– Παράγωγή νέων ερευνητικών ιδεών.
Βιβλιογραφία ξενόγλωσση
Bruns, A. (2008). Blogs, Wikipedia, Second Life, and beyond: from production to produsage. New York: Peter Lang.
Burgheim, J, (2016), Live performances in Digital Times: An Overview, IETM Mapping
Causey, M. (2006). Theatre and performance in digital culture: from simulation to embeddedness. London: Routledge.
Cindy, Sherman, (1982) Schirmer / Mosel, Munich.
Davis, E. (1998). Techgnosis: myth, magic + mysticism in the age of information. New York: Three Rivers Press, Random House Inc.
Delgado, M. M., & Svich, C. (2002). Theatre in crisis?: performance manifestos for a new century: Manchester University Press.
Deleuze, G, (2006) “The Schizophrenic and Language: Surface and Depth in Lewis Carroll and Antonin Artaud.” 1969. From Textual Strategies. Ed. Josué V. Harari. Ithaca: Cornell UP, 1979. 277-95. In Structuralism: Critical Concepts in Literary and Cultural Studies. Ed. Jonathan Culler. London: Routledge,Vol.2